Door Hanna Vandenberghe

De Vlaamse Marjolein is 32 jaar en kreeg zeven jaar geleden de diagnose fibromyalgie. Fibromyalgie is een chronische pijnziekte waar nog maar weinig over bekend is. Meestal wordt het vastgesteld aan de hand van uitsluitingscriteria en aanvullend door middel van triggerpoints. Dat zijn 18 vaste punten op het lichaam die bij lichte druk extreem veel pijn doen.

Oorzaak onbekend

De oorzaak van fibromyalgie is nog steeds niet bekend en wetenschappers komen met de meest uiteenlopende visies, al zijn de meesten het er wel over eens dat het met een verkeerd signaal uit de hersenen te maken heeft. Niet zelden blijkt dat er bij een patiënt die eerst de diagnose fibromyalgie kreeg, uiteindelijk MS, de ziekte van Lyme, Lupus, Ehlers Danloss of nog een andere aandoening vastgesteld wordt.

Ook Marjolein twijfelt heel erg aan haar diagnose, maar als ze om meer onderzoeken vraagt en de arts hoort dat ze de stempel van fibromyalgie kreeg, worden alle symptomen simpelweg op die aandoening geplakt. Gefrustreerd keert Marjolein dan naar huis, teleurgesteld in de medische wereld.

Twee jaar was ze in behandeling bij het UZ Gent waar ze allerhande therapieën en pijnstillers voorgeschreven kreeg. Niets hielp, en uiteindelijk liet de pijnarts haar koudweg weten dat hij niets meer voor haar kon doen.

Depressie

“Het was een dieptepunt in mijn leven,” vertelt ze ons. “Ik voelde me machteloos, verstoten en onbegrepen en leefde op zware pijnstillers. Die hielpen maar moeizaam en gaven vooral veel bijwerkingen. Maar het was dat of niet weten waar te kruipen van de pijn.

Uiteindelijk belandde ik in een depressie met een zelfmoordpoging als gevolg. Ik sliep nauwelijks, had intussen ook de diagnose CVS gekregen, stond doodmoe op en ging doodmoe naar bed… om dan uren naar het plafond te staren. Ik was op.

Mijn huisarts zette me voor lange tijd thuis zodat mijn lichaam de kans kon krijgen om te recupereren. Hij kon me niet helpen om de pijn en de vermoeidheid te verminderen, maar nam me wel serieus. Dat op zich was al een hele verademing.”

Cannabis: taboe of toch een kans geven?

“Mijn man, die best wel veel wist over cannabis en het af en toe voor recreatieve doeleinden gebruikte, overtuigde me uiteindelijk om toch eens te proberen of ik niet geholpen was met medicinale cannabis. Ik was wat weigerachtig. Dat hij af en toe een joint rookte maakte me niet uit, maar het goedje zélf nemen? Dat was in eerste instantie een brug te ver.

Ik was namelijk erg conservatief opgevoed en drugs was bij mij thuis een ongelofelijk taboe. Maar door mijn man zag ik met eigen ogen dat cannabis helemaal niet zo gevaarlijk was als mijn ouders me hadden wijsgemaakt. En bovendien, waren al die chemische, zware pillen ook geen vorm van (hard-)drugs? Ik was tenslotte zelf verslaafd aan Valtran.

Mijn echtgenoot schonk me het boekje ‘De Cannabisconnectie’ van Hans van Scharen. Een helder geschreven boek boordevol medische, historische, ecologische en sociologische informatie over cannabis en hennep.”

De perfecte verhouding THC / CBD

“Het boek gaf uiteindelijk de doorslag en ik besloot het een kans te geven. Eerst had ik enkel een high gevoel, maar mijn man gaf niet op. Hij deed uitgebreid onderzoek naar de diverse soorten cannabis en uiteindelijk vonden we een soort die de perfecte verhouding THC en CBD had.

Daardoor kon ik ’s nachts eindelijk weer slapen en werd de pijn overdag een stuk draaglijker. Ik kan niet zeggen dat ik nu volledig zonder pijnstillers kan, maar ik hoef toch al geen halve apotheek meer te slikken. En dit allemaal dankzij een plant die zomaar wild in de natuur kan groeien.”

Blijven hopen

“Eigenlijk is het best triest dat cannabis nog steeds verboden is en men weigert om de nodige wetenschappelijke onderzoeken voor medicinaal gebruik te sponsoren. Want intussen weet ik dat heel wat wetenschappers de genezende kracht van cannabis erkennen en staan te springen om er verder onderzoek naar te doen. Jammer genoeg is de farmacielobby nog een té sterke tegenstander.

Maar ik blijf erin geloven dat cannabis uiteindelijk gelegaliseerd zal worden en er één of andere rijke weldoener op de barricades zal springen om onderzoek naar deze wonderplant mogelijk te maken.

Maar tot die tijd rook ik lekker illegaal twee jointjes per dag en voel ik me eindelijk weer ‘mens’ en geen zombie. Nu ik echter weet dat er ook THC-olie bestaat, ga ik dit zeker ook eens een kans geven, want roken is tenslotte ook niet echt gezond.”